حافظ برای اولین بار این شعر را سرود که:
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا
صائب تبریزی در جواب حافظ این را گفته که:
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سر ودست و تن و پا را
هر آن کس چیز می بخشد از آن خویش می بخشد
نه چون حافظ که می بخشد سمرقند و بخارا
شهریار هم حسن خطامی بر این شعر صائب می سراید:
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم تما م روح و اجزا را
هر آن کس چیز می بخشد، مثال مرد می بخشد
نه چون صائب که می بخشد سر ودست و تن و پا را
سر و دست و تن و پا را ، به خاک گور می بخشند
نه بر آن ترک شیرازی که شور انداخت در دلها
اخیرا حوابیه های زیادی هم در جواب شهریار سروده شده است که من از این جوابیه که شخصی به نام "خانم یاری" سروده است خوشم آمد.
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خورشید و فلک سایم از این عزت کف پا را
روان و روح و جان ما همه از دولت شاه است
من مفلس کیم چیزی ببخشم خال زیبا را
اگر استاد ما محو جمال یار می بودی
از آن خود نمی خواندی تمام روح و اجزا را
استاد مسعود میگوید :
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم بلورین کیر رعنا را
هر آنکس چیز میبخشد ز روی عقل میبخشد
نه چون آنها که میگویند کس شر های بالا را
الا ای حافظ شیراز کز ملک خراسان تو
نباشی مالک ریگی چه سان میبخشی آنجارا
و یا ای صائب تبریز یک انگشت دستت را
دلش داری که برچینی که دادی وعده اعظا را
و یا ای شهریار از تو چنین حرفی عجیب آمد
بیاور یاد دانشگاه و جریانات آنجا را
توان کندن سر از چغز را هم نداری پس
چرا گویی که میبخشی تمام روح و اجزا را
اگر من کیر میبخشم ز جان و دل همی بخشم
نبینی جز به کیر من چنین آب گوارا را
به نظر من شعر حافظ درست تر هست چون منظورش دل کندن از دنیاست ولی صائب هم همین منظور را داشته ولی تنها از خودش گذشته در مورد شهریار هم که خراب کرده چون چیزی رو بخشیده که معنویست و غیر قابل بخشش آقا مسعود هم کیرش ماله زنشه پس من از طرف زنش میگم غلط زیاده نکنه و از کیسه خلیفه نبخشه.